Naar de Thousand Islands

We verlieten Ruby Foo’s Hotel al bijtijds woensdagochtend. Na ons ochtendritueel bij Tim Horton gingen we de richting op die onze Tom Tom doorgaf maar… na 10 minuten hadden we de eerste omleiding al te pakken . We volgden de borden maar midden in een woonwijk stopte die en onze Tom Tom was helemaal de kluts kwijt. Toen maar op gevoel verder en gelukkig deed na een tijdje alles het weer. We hadden gepland zo rond 15.00 uur in Gananoque te arriveren maar daar kon zo maar een uurtje bij komen. Eer we Montreal uit waren …. Nu had ik toch wat meer begrip voor die allesweter Kees van de bed en breakfast in Huntsville. Hij vond Montreal een ramp qua verkeer en was daar ook hopeloos verdwaald. Nou wij hoeven hier ook nooit meer naar toe. Maar goed op dat moment wisten wij nog niet wat ons nog meer te wachten stond. Wij waren blij dat we eindelijk op een mooie weg reden langs dorpjes en in het plaatsje Huntingdon in Quebec hebben we langs een klein meertje gepauzeerd. We reden langs de 138 en niet via een grote snelweg maar wij vonden het prima tot…. We ineens niet meer verder konden. De weg was met blokken afgesloten en eindigde bij een slagboom , maar als je er met een grote boog omheen reed een stukje over de verkeerde weghelft zouden we wel verder kunnen. Net wilde Henk dat doen toen ik 2 a 3 politiewagens zag staan. Ik zei tegen Henk doe het toch maar niet, misschien gaat die slagboom gewoon open als je er naar toe rijdt. Nou dat gebeurde niet maar er kwam wel een politieman naar ons toe lopen . Ik vroeg hem waarom het afgesloten was en wat bleek: Het was de Amerikaanse grens. Dus zonder 1 waarschuwing van te voren zaten we bijna in de staat New York. Wat was ik blij dat ik Henk tegengehouden had want anders waren we vast gearresteerd !

Wat te doen nu? Henk vroeg nog een alternatieve route aan die Amerikaan maar die zei draai maar om en vraag het maar aan de Canadese douane. Wij hadden dat huisje helemaal niet gezien maar toen we omdraaiden was daar ook een slagboom. Gelukkig was de Canadees een stuk behulpzamer. Conclusie : of we gingen de grens over met alle plichtplegingen en ik bedacht me dat we aardig wat levensmiddelen in de koelbox hadden zitten! Of we gingen terug naar de snelweg, dus weer langs Huntingdon. Volgens de Canadees was dat zo’n 20 minuten terug. Hij zei ook dat de Amerikanen niks te doen hebben dus je meestal heel lang bezig houden met hun papierwinkel. Wij dus weer terug met een Tom Tom die ons maar steeds weer terug wilde hebben richting de grens, om gek van te worden. We reden in de middle of nowhere en natuurlijk stond er nergens een bordje welke richting de snelweg op ging. Gelukkig werden we door een heel vriendelijke man keurig de goede kant opgestuurd en zaten we eindelijk op de goede weg , Na een uurtje flink gassen hadden we toch weer aardig wat tijd ingehaald maar onze gps wilde helemaal niet op die snelweg en gaf bij elke afslag aan dat we er af moesten. Nou dat hebben we niet gedaan maar vlak voor de afslag dat we er wel af moesten  hebben we een heel stuk file gehad, dus waren we al met al wel 7 uur onderweg geweest. De Howard Johnson in Ganonoque maakte veel goed. Een grote kamer met een zitje buiten. We hadden lekkere biertjes gekocht en die waren in de koelbox nog goed koud gebleven, dus hebben we nog een uurtje buiten in het zonnetje gezeten. We hadden geen zin meer om er weer op uit te gaan om een restaurantje te zoeken dus aten we ons restanten op en dat was best lekker. Morgen zien we wel weer.

Na heerlijk geslapen te hebben werd ik wakker van Henk die net ons ontbijt opgehaald had bij de receptie. Het is meer snoepen: muffins, yoghurtjes en granolabars en een banaan , en koffie natuurlijk! Maar het was best lekker. 
We waren van plan een cruise te maken van 3 uur langs de Thousand islands die in de St Laurence rivier liggen. We hadden al tickets van te voren geboekt dus deden we eerst nog rustig aan voordat we naar de haven reden. Om 12 uur waren we er en het zag er naar uit dat het een volle boot zou worden. Het weer was wederom prachtig , wat boffen we toch. Nou we hebben genoten van de cruise. Hadden een mooi plekje aan boord en het bleek toch wel mee te vallen met het aantal passagiers want je kon gewoon rondlopen en foto’s maken. 
Thousand Islands is een archipel langs de Amerikaans-Canadese kust in de St Lawrence river. De eilanden strekken zich uit over een lengte van 80 km stroomafwaarts vanaf Kingston. Uiteindelijk zijn er 1864 eilanden . Heel veel van die eilanden worden bewoond door miljonairs die daar hun buitenhuis bouwden. Er zijn zelfs 2 kastelen, het Boldt Castle en het Singer Castle , ieder met hun eigen verhaal wat ik nu maar niet hier ga neer schrijven want dan wordt mijn album dat ik van deze blog laat drukken veel te dik. Als je meer wilt weten zoek het dan op op het internet. 
Op een gegeven moment kwamen we langs een huisje dat maar net op het stuk rots paste, je kon er niet eens buiten zitten. Zegt een man achter me: op dat eiland zou ik mijn schoonmoeder achterlaten! Hilarisch ! Ik heb er ook een foto van gemaakt. Terugkijkend op onze laatste echte dag als toerist moet ik zeggen dat we hebben genoten al was het het laatste half uur op de boot moeilijk om mijn ogen open te houden; ik zat lekker in het hoekje van de bank in het zonnetje🌞

Toen we na afloop van de tocht teruggingen hebben we de auto nog even voor het stadhuis geparkeerd en zijn nog wat winkeltjes in geweest waaronder een bookshop die achterin ook nog wat second hand records verkocht. Hoera !  Ik heb nog even met de eigenaresse gepraat want ik wilde weten of zij een boek had wat ik zocht. Ik had een zeer aangrijpend levensverhaal gelezen van een man die vroeger als kind mishandeld was door zijn moeder en wilde graag het eerste deel hebben van die reeks boeken. Het boek heeft als titel A boy called it, dat 25 jaar geleden geschreven is door Dave Pelzer. Zij vertelde me dat ze het boek had proberen te bestellen voor een andere klant maar dat het waarschijnlijk alleen nog te krijgen is in tweedehands winkels. Nou ik ga mijn best doen en anders op internet kijken. 
Daarna zijn we nog even op het marktje bij het stadhuis gaan kijken . Daar boden plaatselijke ondernemers hun waren aan, veelal honing, groenten , zeep e.d. Als afronding een heerlijk ijsje gegeten met appeltaart smaak. Verrukkelijk maar wel vullend. 
We wilden om een uur of 7 bij de Italiaan gaan eten maar daar aangekomen bleek het een ongezellig hok te zijn. Nou daar hadden we geen zin in dus toch maar wat lekkers gehaald uit de diepvries bij de plaatselijke supermarkt. Uiteindelijk werd het toch Italiaans met een heerlijke salade die we lekker hebben opgegeten in onze hotelkamer aan een tafel voor twee. Het toetje , meloen hebben we nog even bewaard voor onderweg morgen. 
Nu lekker slapen…. Of zullen we nog een potje Black Widow spelen want ik wil ook nog een keer winnen!